Buiten het gerechtelijke om?!
(geen erfrecht notarieel gesprek, noch een zorgvolmacht uitschrijven)
Wat dan wel? Conflicten tussen personen. Privé of zakelijk. We kennen het.
In meerdere of mindere mate. We vinden er ook wel wat van. Van conflicten bij de ander. Hoe ze die moeten aanpakken en oplossen. Door een beetje meer of minder zus of zo...
Anyway...
Conflicten efficiënt 'gladstrijken' vereist een inzet van alle partijen. Een vertrouwen en geloof in het willen samen tot een 'overeenkomst' te komen.
We kennen in België vooral het bemiddelen als alternatieve methode voor de rechtspraak. Prima!
Ken je ook het bemiddelen als neutrale partij in andere dan gerechtelijke 'conflicten'? Als manier om de dingen die je meedraagt, misschien al een halve eeuw, niet uitgesproken, vastzittend, een zwaarte,... uit te spreken, los te laten, effen mee te komen?
Bemiddeling bij levenseinde. Redelijk ongekend. Mooi en waardevol traject. Maar wel een beetje anders dan wat (amper) gekend is, nl: de gerechtelijke bemiddeling.
Opgeroepen/gevraagd worden bij een 'gesprek' over het levenseinde. De weg ernaar toe. Vanuit het concept 'negatieve wilsverklaring'. Ja, dat doet misschien wel al een belletje rinkelen. Het niet willen van ....en het op papier zetten van wat je niet meer wilt als je het ook niet meer kan zeggen....Vreemd? Niet zo. In woonzorgcentra een aandachtspunt: het wordt ter sprake (clean en technisch) gebracht maar vaak kan er al niets meer op papier worden gezet: de belanghebbende bewoner van het WZC is niet meer 'capabel' om de negatieve wil te schrijven, begrijpen en benoemen... en dan wordt het vaak schrijnend. Op tijd stilstaan bij hoe jij het ziet, voor jezelf, hoe je naasten hun levenseinde zien...Moeilijke gesprekken. Emotioneel. Lastig te voeren al zeker als kind van...Nodig, absoluut!
'Ik wist niet dat er een mogelijkheid bestond om die gesprekken te voeren' krijg ik steeds vaker te horen. Dat je negatieve wils- documenten kan invullen, ja soms al wel. Bemiddelen bij (de aanloop naar) het levenseinde benoemen, dan valt iedereen stil. Wat dan? Wat moet je dan nog bemiddelen? Is dat jouw job?
Ja, ik doe die begeleidingen. Dat klopt!
Verrassend dat men dit niet kent? Niet helemaal, ..vaak zit degene die het levenseinde voor ogen ziet, kortbij of ver weg, met nog wensen en gedachtes die 'opgeklaard' moeten worden: iemand nog eens willen spreken of zien, of misschien ook wel een verzuchting naar de kinderen toe die niet lijken overeen te komen over hoe de persoon zelf wilt verzorgd en behandeld worden (of niet)... vetes van jaren die een zware extra last zijn voor die persoon, een kluwen waar de ene zich niet gehoord voelt, en de ander zich weggeduwd weet, en nog een ander echt wel inzicht heeft hoe vader of moeder moet worden aangepakt, wat ze allemaal nog willen...Het is nooit een 1-zijdige weg; Ook hier heb je de inzet van alle partijen nodig. En soms lukt dat niet altijd! Is het te heftig om die gesprekken te voeren.
Emoties dus. En standpunten. En aannames. Zo' n gesprek is altijd waardevol - en vooral ook vol. Vol van niet uitgesproken emoties: woorden die dreunen in het hoofd en hart en veel pijn: hij of zij die het laatste pad inslaat wilt die weg dan graag ge-effend zien.
Dan kom ik, de bemiddelaar begeleiden: de gesprekken faciliteren, de emoties benoemen die zichtbaar zijn, soms ook de vertaling trachten te geven van wat niet duidelijk wordt uitgesproken.....
Breekbare gesprekken. Waar ook ik als bemiddelaar geraakt wordt: neutraal maar wel empatisch. De kwetsbaarheid van alle deelnemende personen - voorbij de schijn hoog houden: vanuit besef van eindigheid van ieder mens.
Een beetje anders maar toch weer niet zo dat bemiddelen bij levenseind.
Ja, ik ga er vol voor.
Meer info, neem gerust contact met me op!
(0478 48 68 71)
Annemiek