Scheiden doet leiden*, toch? Je gaat in shock! Een trauma! Een knak in je zelfwaarde en je zijn. Helemaal normaal als je plots voor het momentum staat: je gaat uiteen. Ongeacht wie het "initiatief' neemt voor de scheiding, het gevoel van verlies, met (hopelijk) een rouwperiode (kan best wel ff duren, ja) is even sterk bij beide aanwezig.
1 op 3 koppels gaan uiteen. Scheiden. Dat dit een tsunami aan veranderingen teweeg brengt is voor iedereen duidelijk. Niet alleen materieel -financieel (economisch verlies), ook op werkgebied (opvang kids, werk vol/halftijds?), status (single - falen, ik deugd niet en blijf altijd alleen?!), plaats van woonst (wie woont waar en wat kost dat), vrienden (neutrale vriendschappen zijn toch vaker gekleurd en geven een beetje een 'awkward' gevoel), vakanties (kan dat nog, zijn er nog centen?) , toekomst (altijd alleen, en hoe moet dat als de kinderen er niet zijn, en...)....alles verandert. Laat staan dat je dan de kinderen plots moet 'delen' in zorg en liefde; dat je ze mist en ook vaak lijfelijk een verscheurend gevoel ervaart..... Schuld en schaamte ten top (wordt het eens geen tijd dat in 2024 mensen schuld en schaamte bij scheiding kunnen opzij zetten: dat anderen niet met het vingertje wijzen? Schuldgevoel zorgt voor een laag zelfbeeld, helpt niets in het opbouwen van een nieuwe toekomst, toch? )
Niet alleen heb je als deel van twee plots te dealen met allerlei overweldigende emoties, praktisch gedoe, ook je kinderen komen in die storm terecht. Jouw verdriet met een saus van schuld, angst (paniek), onzekerheid, boosheid, teleurstelling,... en een ongelofelijke liefde voor de kinderen. Je vaste bodem stort in. Wie ben je dan. Ook hun verdriet: hoe kan je die pijn voor hun opvangen? Jij, jullie, die alles deden voor de kinderen, die hun een pijnvrij en blije jeugd wilden bezorgen. Om ze zo gesterkt in het leven te zetten. Hoe moet dat dan? En wat als ze voor de ander kiezen? Of de ander heeft al iemand anders en dat de kids die liever zien, leuker vinden ook......Chaos.
Als jullie besluiten om naar de bemiddelaar te stappen: dan is dat vaak met een verkeerde perceptie van het gebeuren. Een bemiddelaar is geen advocaat of notaris. (ook al hebben reeds veel juristen ook de titel erkend bemiddelaar). Het is geen 'goedkopere' en 'snellere' manier van uiteengaan. Ik bedoel hiermee: ja, het kan in een kort traject worden gegoten (een paar gesprekken) en als je wilt aanpakken ook binnen een paar maanden. Maar echt helpen doet je dit niet. Het is niet ik zet onze relatie bij de vuilnis en klaar we vergeten alles en gaan weer verder! Volgens mijn perceptie is dat de taak van de erkende bemiddelaar hierbij alles bepalend. Anyway.
De neutraliteit en meerzijdig partijdigheid van de erkende bemiddelaar kan volgens mij het 'weten' en 'invoelen' van de emoties in de ruimte helpen zetten (of laten tuimelen: vaak overvallen de emoties)
Emoties maken de mens. Uitbundig of ingetogen. Strak, koel zakelijk of snotterend en smekend. Het kan en mag zijn. Ook in de bemiddelaars ruimte.
Gebeurt dat dan? Ik mag hopen van wel. Bij iedere bemiddelaar...
De emoties aanwakkeren, luisteren, alert zijn op elke intonatie, non-verbaal signaal, benoemen en laten naar boven komen: het is een waardevolle taak. Hierdoor kunnen uiteengaande partners makkelijker, in vrede, doorstromen naar het co-ouderschap. Onder die vorm die beide past en in het belang van de kinderen is.
Na het doorvoelen, benoemen, wenen, herhalen, begrip opbrengen voor ieders verlies in deze situatie, begrip hebben voor elkanders emoties, het is een proces die zorgt voor een vorm van 'vergeving' - vanuit deze point of view kunnen alle andere praktische zaken met veel minder beladenheid worden aangepakt en benoemd, verdeeld zo je wilt.
Ja, er komt best wel heftige boosheid en teleurstelling bij kijken en ja er stromen tranen en er vallen harde woorden, maar er komt ook begrip, een lichtpunt van waaruit men verder kan kijken naar de toekomst. In een andere setting.
Even nog dit: Conficten in het bijzijn van de kinderen, meningsverschillen uitvergroten, gelijk willen halen en het niet (h)erkennen van eigen emoties, kinderen betrekken in het conflict. Elke ouder weet dat dit niet ok is. En toch. Een goedbedoelde 'verwittiging' en 'meegeven' aan de kinderen van hoe de andere persoon is, zodat de kinderen nooit dezelfde pijn moeten meemaken als de ouder(s) nu is een vaak toegepaste manier van werken.
Anderzijds heb je ouders die willen praten in het belang van hun kinderen, alles moet kunnen besproken worden en zoveel mogelijk samen gedaan want de kinderen mogen geen last ervaren van het uiteen gaan. En gaan zwaar over hun grenzen heen.
Je blijft ouders voor het leven. En kinderen ervaren altijd 'last' van het uiteengaan van de ouders. De mate waarin kan je een stukje sturen. Ook kinderen hebben hun emoties te plaatsen - zichzelf her uit te vinden, zien een andere en onbekende toekomst. Kinderen, jong en oud, scannen blindelings het verdriet van de pijn van elk van de ouders. Ze schatten onbewust een % in : wie heeft het meest verdriet? Wie voelt zich het meest alleen? Wie heeft de meeste zorg van ons nodig..?
Loyaliteitsconflict geboren.
Ook hier is het belangrijk om als bemiddelaar door te vragen, naar de emoties van iedereen, de kinderen (vanaf een bepaalde leeftijd) eventueel zelf individueel te spreken met wat zij zitten. Hoe zij het zien. Wat zij ervaren en voelen? Of zij hun verdriet kunnen uiten: thuis, bij vrienden, in de familie, op school,....
De taak van de erkende bemiddelaar: zoveel meer dan enkel een contractje opstellen, of niet?
Bemiddelaar voorzie zakdoeken, ruimte en tijd.... :-)
Annemiek
Meer info? Bel gerust (0478 48 68 71)
zeg Annemiek," t moet lijden zijn...afzien, toch? Eu, neen?! "Leiden als in het nemen van je eigen leiderschap: bij een scheiding kiezen mensen (bij voorkeur samen) of kiest 1 iemand om leiderschap over zijn of haar leven te nemen! Dit gaat gepaard met een zandstorm bij de ander, maar ook bij degene die de stap zet. Leiderschap nemen voor wat je voelt, wilt doen, aangaat, niet (meer) wilt, zelf beslissen of niet, ...het zijn allemaal 'acties' vanuit leiderschap. Als be-geleider bemiddelaar, leiden we de mensen doorheen het traject dat ze aangaan. We begrenzen en begeleiden -bij voorkeur- naar de 'emoties' die al dan niet zichtbaar zich tonen of die we (menen) te horen...Leiden dus. Niet het lijden van de emoties: alle emoties mogen er zijn: als we die lijden dan is er weinig beweging in te krijgen, toch? Maar dat is dan weer voer voor het 'coachende' traject. :-) dus scheiden doet leiden, en het lijden in de gekende uitspraak zetten we hier ff opzij... ;-/