Het doet pijn.....

Ben je er klaar mee? Is de relatie op? Voel je je bedrogen, op, leeg, boos, verdrietig, …kan je niet meer verder met je (levens)partner? En dan ga je uiteen. Scheiden (ongeacht of je nu wel of niet getrouwd was/bent)!

Het impliceert wel wat. Een tsunami aan emoties overspoelen je. Praktische “to do’s”, goedbedoelde raad, afscheid nemen van verwachtingen en toekomstbeelden, van vrienden en kennissen en voor sommigen zelfs afscheid nemen van hun werk. 

En dan: de kinderen. 

Want heel vaak zijn die er ook. De periode voor je niet meer samen onder 1 dak woont is dikwijls een tijd waar je als ouder de schijn hoog houdt, Je doet alsof, gaat verder met wat je altijd al deed. Omdat je veel te plaatsen en verwerken hebt. Omdat je eigen emoties heel hoog oplopen. Je met je gemoed diep zit. Je doet het vooral voor de kinderen.. Omdat je ze niet wilt belasten. 

Wist je dat (jong en oud) kinderen energetische sponsjes zijn? Die elke emotie bij hun ouders waarnemen? Ze voelen het. En weten niet goed wat er zich roert in hun gedachtes en lijfjes. Sommige kinderen worden stiller en trekken zich terug in spel of afzondering. Willen het liefst dat alles blijft zoals. het was: want ze zien jullie verdriet. Dat is lastig voor elk kind. Ook als volwassene heb je niet graag dat je ouders verdriet ervaren....Andere kinderen worden net heel druk en zetten de boel op stelten. Mogelijks hebben ze woede-uitbarstingen, gaan schoolresultaten achteruit....extra bezorgdheden voor jullie ouders, jullie die het nu al zo zwaar hebben met een eigen portie verdriet. Je hebt dus best veel om mee te "dealen".

Als ouder heb je een verbond, een pact voor de rest van jullie leven. Je kan kiezen om van elkaar weg te gaan. Omdat het leven nu eenmaal zo loopt. Maar je kinderen blijven voor altijd jullie kinderen. En jullie dus hun ouders. Daar kan je niet van 'scheiden'.

Ongeacht hoe je over de ander denkt, boos bent, je gekwetst voelt tot in het diepste van je ziel! Misschien ben je zelfs zo boos dat je de ander niets gunt. Ook de kinderen niet. Je staat misschien op (onzichtbare) strepen, wilt de ander onderuit halen… de band, het verbond tussen man en vrouw is stuk, dat van jullie als ouders blijft bestaan.

En als je dan toch in 'strijd' en 'recht-hebben-op' modus bent dan maak je daar misschien wel je levensdoel van. Om je verdriet niet te hoeven voelen. En dan kan het zijn dat. je vergeet dat die strijd niet loont; dat je kinderen recht hebben op BEIDE ouders. Ouders die bij voorkeur hand in hand verder 'ouderen' over en met hun kinderen.

Dat dat niet vlekkeloos (zal) gaan....dat is normaal: ook als jullie onder 1 dak bleven wonen als stel dan zou het opvoeden van de kinderen jullie voor de nodige uitdagingen zetten. Ook dan! Met ruzies onderling. Meningsverschillen. Verschil in aanpak. Dan strijk je dat weg met 'de mantel der liefde' ofzo... Ook al voel je je dan even goed niet gehoord of gezien in je opvoeding.....Alleen, nu woon je niet meer samen. En dezelfde uitdagingen staan voor je neus. Met dezelfde aanpak wellicht; Wat is er dan anders?

Je twijfel-modus slaat aan. Onzekerheid over wie jij bent. Als persoon, partner, ouder,....Je moet het alleen doen. En doe je het dan wel goed? En zou het bij de ander niet beter/leuker/fijner/gezelliger/grootser/.... zijn? Dat is een werkpunt. Voor elkeen. Neemt tijd. Voor je terug tot rust kan komen in het zijn.

Het welzijn van de gezamenlijke kinderen voorop zetten. Gelukkig zijn jullie als ouders er meer en meer bewust van dat dat een absolute prioriteit is.

Hoe erge pijn je ook voelt in je hart als de kids bij papa of bij mama zijn en dan dolenthousiast terug komen. Het kwetst. Absoluut. Daar mag je jezelf best over uitspreken. Daar kan je voor terecht bij je ondersteunende vrienden, of misschien kies je wel voor een begeleiding bij een professional. Het kan en mag zijn.

Tegenover je kinderen blijft het wel belangrijk om voor ogen te houden dat je (bijna) ex altijd de vader of moeder van je kinderen blijft. Genetisch gezien dragen de kinderen een stuk van elk van jullie in zich. Dus door de ander te verwerpen, te banaliseren, vermijden, de negatieve kantjes te benadrukken en al het slechts over de ander uit te spreken,...zo verwerp je dus ook een stuk van je eigen kind.!! Dat is niet de bedoeling, neen! En toch....

De ratio is er wel, maar wordt makkelijk overspoeld door die heftige emoties. En dan lijkt het getouwtrek over huis, financiën, verblijfsregeling een noodzakelijkheid. Een manier om je verdriet niet te hoeven te voelen. Zie je het 'winnen' als verloning van de inzet....of inbreng. Al dan niet aangestuurd door de omgeving? Het oorlogsprincipe om gelijk te halen. Eerder dan ruimte te nemen om te ademen en zo 'vredig' mogelijk jullie relatie als stel te be-eindigen.

Pak je dit aan in de bemiddeling? Ja, op jullie verzoek neem ik daar graag de tijd en ruimte voor. Dat jullie je kunnen uitspreken en luisteren naar elkaar. Rouwen om wat was. Voorzichtig vooruit kijken naar wat kan zijn....Om vanuit een beter begrip hebben voor elkaars rouwverwerking samen aan de slag te gaan bij het 'faire"' verdelen van wat jullie samen hebben opgebouwd. Met de kinderen voor ogen, nu en in de latere toekomst. En met het weten dat jullie niet kunnen scheiden. Als ouders.

Annemiek

(meer info, afspraak boeken? Stuur me een mail of bel)